ଗାଁ ବସଷ୍ଟାଣ୍ଡ ଉପରେ ରଘୁଆର ପାନ ଦୋକାନ ସାମନାରେ ବସି ହରି, ବୁଲୁ, ଘନ ଆଉ କୁନା କଥା ହେଉଥିଲେ ଆମ ଗାଁ ମାଷ୍ଟ୍ରେ ଏତେ ବର୍ଷ ହେଲା ଆମ ଗାଁକୁ ଆସି ଆମ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପାଠ ପଢ଼େଇଲେ, ହେଲେ ନିଜ ଜୀବନରେ ପାଇଲେ କଣ ? ନବ ଭାଇନାର ପୁଅଟାକୁ ଗଧ ଗଧ ବୋଲି ଡ଼ାକୁଥିଲେ, ଏବେ ସିଏ ବି ମାଷ୍ଟ୍ରଙ୍କଠୁ ଅଧିକ ପଇସା ପାଇଲାଣି ମାଷ୍ଟ୍ରେ କହୁଥିଲେ ତା ଦେଇ କିଛି ହେବନି, ହେଲେ ଦେଖ ଏବେ ସେ ରାଜଧାନୀରେ କୋଠା ମଡ଼େଇଲାଣି ରାଧୁ ପଣ୍ଡିତଙ୍କ ପୁଅ ଦୁବେଇ ଯାଇକି ଏତେ ଟଙ୍କା ପଠେଇଲାଣି ଯେ ତା ବୋପା ଗଣିବା ଜାଣିନି ରଘୁଆ ପାନ ଭାଙ୍ଗୁ ଭାଙ୍ଗୁ କହିଲା, ‘ହଇରେ, ତୁମ ଶଳାମାନଙ୍କୁ ଆଉ କିଛି କାମ ନାହିଁ ? ହଁ ? ମାଷ୍ଟ୍ରେ ଭଳିଆ ଦେବତା ପୁରୁଷକୁ ସେ ଚୋର ମାନଙ୍କ ସହ ତୁଳନା କରୁଚ ? ଛି ? ସେଇ ମାଷ୍ଟ୍ରେ ଥିବାରୁ ନୋକା ଭାଇର ପୁଅ ଏବେ ବରମ୍ପୁରରେ କଲେଜରେ ମାଷ୍ଟ୍ର ହେଇଛି ସଁତ ଭାଇନାର ପୁଅ ଇଞ୍ଜିନିୟର୍ ହେଇଛି କାଳୁର ପୁଅ ଗାଁରେ ଥିଲେ କ୍ଷୁର କରିଥାନ୍ତା, ଏବେ ରାଜଧାନୀରେ ଚାକିରୀ କରୁଚି ସେ ସବୁ ଆଉ ଦିଶୁନି ?’
ହରି କହିଲା, ‘ବୁଝିଲୁ ରଘୁଆ, ତୁ କହ ସଭେଁତେ ସବୁ ହେଲେ ବି ମାଷ୍ଟ୍ରେ କଣ ହେଲେ ? ସେଇ କପର୍ଦ୍ଦକଶୂନ୍ୟ !!!’ ସମସ୍ତେ ଫେଁ କିନା ହସିଦେଲେ ରଘୁଆ ଗମ୍ଭୀର ହୋଇ କହିଲା, ‘ମାଷ୍ଟ୍ରେ ଆଜ୍ଞା ପୂଣ୍ୟ ପାଇଲେ ତାଠୁ ବଡ଼ କଥା ଆଉ କଣ ଅଛି’ ସବୁ ସେଇଠୁ ଉଠିଲେ ସ୍କୁଲ୍ ଛୁଟି ହେଲାଣି ପିଲାମାନେ ସବୁ ନିଜ ନିଜ ଘରକୁ ଫେରିଲେଣି ମାଷ୍ଟ୍ରେ ନିଜ ସେଇ ପୁରୁଣା ସାଇକେଲ୍କୁ ଧରି ଚାଲିଲେ ରଘୁଆ ପାନ ଦୋକାନ ପାଖରେ ସାଇକେଲରୁ ଓହ୍ଲାଇ ବସିପଡ଼ିଲେ ରଘୁଆ ମାଷ୍ଟ୍ରଙ୍କ ମନପସନ୍ଦ ପାନ ତିଆରି କରି ବଢ଼େଇଦେଲା ମାଷ୍ଟ୍ରେ ପାନଟା କଳରେ ଦେଇ ଉଠି ପଡୁଥିଲେ, ରଘୁଆ କହିଲା, ‘ମାଷ୍ଟ୍ରେ ଗୋଟେ କଥା ମନକୁ ଆସୁଥିଲା ବୋଇଲେ, ମନକୁ ନବନି ବୋଇଲେ କହିବି’
ମାଷ୍ଟ୍ରେ ହସିଦେଇ କହିଲେ, ‘କହ’
‘ହଇହେ ମାଷ୍ଟ୍ରେ, ତମେ ଆମ ଗାଁରେ ତିରିଶିବର୍ଷ ହେଲାଣି ମାଷ୍ଟ୍ର ହେଇଚ ତମେ ପଢ଼େଇଥିବା ପିଲାମାନେ ଇଞ୍ଜିନିୟର୍, ମାଷ୍ଟ୍ର ଆଉ କେତେ କିସ ହେଲେଣି ହେଲେ ତମେ ଯୋଉ ଗରୀବକୁ ସେଇ ଗରୀବ ତମ ମନ କରୁନି, ବେଶୀ ଟଙ୍କା ଅର୍ଜିବା ପାଇଁ ? ରଘୁନାଥପୁର ଶାସନରେ ହରିପଣ୍ଡାଙ୍କ ପୁଏ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଘରେ ପାଠ ପଢ଼େଇ ମାସକୁ ଛ’କୋଡ଼ି ଅର୍ଜୁଚି, ତମେ ଆପଣେ ସେମିତି କରୁନ ? ମାସକୁ ଦି ଚାରି କୋଡ଼ି ଅଧିକ ମିଳିଲେ, ଜମିଜମା ଖଣ୍ଡେ କରନ୍ତନି ?’ ରଘୁଆ ଏକା ନିଃଶ୍ବାସରେ କହି ପକାଇଲା
ମାଷ୍ଟ୍ରେ ହସିଦେଇ କହିଲେ, ‘ହୁଁ, ତୁ ସତ କହୁଛୁରେ ରଘୁଆ ମୋ ଛାତ୍ରଛାତ୍ରୀମାନେ କିଏ କଣ କଣ ସବୁ ହେଲେଣି, ମୁଁ ସେଇ ମାଷ୍ଟ୍ର ହେଇ ରହିଗଲି ଟଙ୍କାପଇସା ନେଇ କରିବି କଣ ? ମୋର ପିଲାଝିଲା ତ କେହି ନାହାନ୍ତି’ ମାଷ୍ଟ୍ରଙ୍କ ଆଖିରେ ଲୁହ ଜକେଇ ଆସୁଥିଲା ଏଇ ଗାଁରେ ଯେତେବେଳେ ମାଷ୍ଟ୍ରେ ନୂଆ ନୂଆ ଆସିଥିଲେ, ବାହାହେଇ ମାଷ୍ଟ୍ରାଣୀଙ୍କୁ ଧରି ଆସିଥିଲେ ହେଲେ ସେଇ ସମୟରେ ଏମିତି ହଇଜା ବ୍ୟାପିଲା ଯେ ମାଷ୍ଟ୍ରଙ୍କର ଗୋଟେ ଝିଅ ସେଥିରେ ଚାଲିଗଲା ଗାଁ ଛାଡ଼ି ପଳେଇବାକୁ ଜିଦ୍ ଧରି ମାଷ୍ଟ୍ରାଣୀ ମଧ୍ୟ ଝିଅ ଦୁଃଖରେ ପଛେ ପଛେ ଚାଲିଗଲେ ସେହି ଦିନୁ ମାଷ୍ଟ୍ରେ ଗାଁ ପିଲାଙ୍କୁ ନିଜ ପିଲା କରିନେଲେ କାହାକୁ ସ୍ନେହରେ କମ୍ କରିନାହାନ୍ତି ସତ କଥା ସେ ଟଙ୍କା ପଇସା କାହା ପାଇଁ ରୋଜଗାର୍ କରିବେ ? ଖାଇବ କିଏ ? ନା ସ୍ତ୍ରୀ ଅଛି ନା ଝିଅ ମାଷ୍ଟ୍ରେ ସାଇକେଲ୍ ଗଡ଼େଇ ଗାଁ ଆଡ଼କୁ ଚାଲିଲେ
ରବିବାର ଅପରାହ୍ନ, ଗାଁରେ ସବୁ ଖାଇ ପିଇଦେଇ ନିଜ ନିଜ ବାରନ୍ଦାରେ ଗଡୁଛନ୍ତି ସଞ୍ଜବେଳକୁ କୋଠଘରେ କୀର୍ତ୍ତନ ହେବ ରଘୁ ପୁରୋହିତଙ୍କ ପୁଅ, କୋଠଘର ବାହାରେ ବସି ନଡ଼ିଆ କୋରୁଚି ତେଲି ଦୋକାନରୁ କଦଳୀ ଦି’ଟା, ନବାତ ଆଠଣାର ଆଣିସେଥିରେ ପକେଇ ଦେଇଛି ମାଷ୍ଟ୍ରେ ସବୁଦିନ ଭଳି ନିଜ ପିଣ୍ଡାରେ ବସି ଢୁଳେଇ ଢୁଳେଇ କିଛି ପିଲାଙ୍କୁ ଗଣିତ ପଢ଼ଉଚନ୍ତି ମାଷ୍ଟ୍ରେ ପଢ଼ଉ ପଢ଼ଉ ହଠାତ୍ କଚାଡ଼ି ହୋଇ ପିଣ୍ଡାତଳକୁ ପଡ଼ିଗଲେ ପିଲାମାନେ ମାଷ୍ଟ୍ରଙ୍କୁ ଟେକାଟେକି କରି ପିଣ୍ଡାରେ ବସେଇଲେ, ହେଲେ ମାଷ୍ଟ୍ରଙ୍କ ଚେତା ନଥିଲା ବଡ଼ବଡ଼ିଆ ଦି ଚାରିଜଣ ଆସିଲେ ମୁହଁରେ ପାଣି ଛାଟି କରି ଦେବାପରେ ଚେତା ଆସିଲା କେମିତି ପଡ଼ିଗଲ ହେ ମାଷ୍ଟ୍ରେ ବୋଲି ଘନ ଅଜା କହିବା ପରେ ମାଷ୍ଟ୍ରେ ତା ମୁହଁକୁ ଚାହିଁ ରହିଲେ ଆଉ କହିଲେ, ‘ଜାଣିନି ମୁହଁଟା ବୁଲେଇ ଦେଲା’ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବିଦା କରିଦେଇ, ମାଷ୍ଟ୍ରଙ୍କୁ ପିଣ୍ଡାରେ ମସିଣା ପକେଇ ଶୁଆଇ ଦିଆଗଲା
ସଞ୍ଜବେଳକୁ କାଳୀ କମ୍ପାଣ୍ଡର ଆସି ମାଷ୍ଟ୍ରଙ୍କୁ ଦେଖି କହିଲା, ବ୍ଲଡ଼୍ ପ୍ରେସର୍ ବେମାରୀ ଭଳି ଲାଗୁଛି ଉଚ୍ଚ ରକ୍ତଚାପ ହେଇ ଯାଇଛି ତେଣୁ ମୁହଁ ବୁଲେଇ ଦେଲା ସେ ଯା ହେଉ ସେ କଣ ଗୋଟେ ଇଞ୍ଜେକ୍ସନ୍ ଦେଇ ଚାଲିଗଲା ରାତିରେ ମାଷ୍ଟ୍ରଙ୍କ ଘରେ ଜଗିବା ପାଇଁ ଚାରିଜଣ ଛାତ୍ର ଯୋଗାଡ଼ କରାଗଲା ଅବଶ୍ୟ ଏହାପରେ ଆଉ ଅସୁବିଧା ହେଇନି, ହେଲେ ଗାଁ ଲୋକ ଦେଖୁଥିଲେ ମାଷ୍ଟ୍ରେ ସତେ ଯେମିତି ହଠାତ୍ ବୁଢ଼ା ହେଇ ଯାଇଥିଲେ ଆଉ ବେଶୀ କଥାବାର୍ତ୍ତା କରୁନଥିଲେ ସ୍କୁଲକୁ ଘର ଯାହା ହେଉଥିଲେ ତା’ପରେ ତାଙ୍କୁ କେହି ଦେଖିବାକୁ ପାଉନଥିଲେ ଘର ପିଣ୍ଡାରେ ବି ବେଶୀ ବସାଉଠା କରୁନଥିଲେ
ରଘୁଆ ଦୋକାନ ଆଗରେ ବସି ସବୁ ଗପ କରୁଥିଲା ବେଳେ ହରି କହୁଥିଲା, ‘ମାଷ୍ଟ୍ର ବୁଢ଼ାଟା କୋଉ ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ଚାଲିଯିବ ଭଳି ଲାଗୁଚି ଦେହ ପା ଜମା ଭଲ ରହୁନି କୋଉ ଗାଁ ଲୋକ ସିଏ କେଜାଣି ସିଏ ଚାଲିଗଲେ ତା ସତ୍କାର କିଏ କରିବ ?’ ବନ କହିଲା, ‘କୋଉ ଗାଁ ବୋଇଲେ କିସ ? ସିଏ ତ ଆମ ଗାଁରେ ତିରିଶି ବର୍ଷ ହେଲାଣି ଅଛନ୍ତି, ତେଣୁ ଆମ ଗାଁ ଲୋକ, ଯାହା କରିବା ଆମେ ହିଁ କରିବା ନା’ ରଘୁଆ କହୁଥିଲା, ‘ଯାହେଲେ ବି ତାଙ୍କର ଭାଇପୁଞ୍ଜା କୋଉଠି ଥିବେ ଯଦି ? ଆମେ ମାଷ୍ଟ୍ରଙ୍କୁ ପଚାରିଦେଲେ ଭଲ ହେବ ଯଦି କେହି ଅଛନ୍ତି ତାଙ୍କୁ ତାର(ଟେଲିଗ୍ରାମ) କରିଦେଲେ ସେମାନେ ଆସିବେ ପରା’
ଖରାଦିନ ହେଇଗଲା ସ୍କୁଲ୍ ଛୁଟି ମାଷ୍ଟ୍ରେ ଏବେ ଟିକେ ନିଃଶ୍ବାସ ମାରିବାକୁ ସମୟ ପାଇଲେ ସେ ଯା ହେଉ ଛୁଟି ଟା ଭିତରେ ମାଷ୍ଟ୍ରେ ପୁରା ଠିକ୍ ହେଇଗଲେ ଏବେ ସେ ପୁଣି ଆଗଭଳି ସାଇକେଲ୍ ମାରି ଗାଁ ଗାଁ ଯାଉଥିଲେ ରଘୁଆ ଦୋକାନର ପାନ ଖାଉଥିଲେ ରବିବାର ସଞ୍ଜରେ କୀର୍ତ୍ତନରେ ଗାଉଥିଲେ ଶ୍ରାବଣ ମାସଟା ଆସୁ ଆସୁ ସବୁ ବଦଳି ଯାଇଥିଲା ମାଷ୍ଟ୍ରେ ସତେ ଯେମିତି ନୂଆ ହେଇଯାଇଥିଲେ ସେଇ ବର୍ଷ ଗାଁ ସ୍କୁଲକୁ ନୂଆ ମାଷ୍ଟ୍ରଜଣେ ଆସିଲେ ସିଏ ଟୋକା ଲୋକ, ତେଣୁ ଅଧିକାଂଶ ଦିନ ସ୍କୁଲ ଆସନ୍ତି ନାହିଁ ମାଷ୍ଟ୍ରେ କେବେ କିଛି କହନ୍ତି ନି ଗାଁ ପିଲେ ନୁଆ ମାଷ୍ଟ୍ରଙ୍କ ଚାଲିଚଳଣିରେ ଖୁଶିନଥିଲେ କିଏ କିଏ ଦାବୀ କଲେ ଯାଇ ଅଭିଯୋଗ କରିବା ପାଇଁ କାର୍ଜି କରଣ ଏ କଥାକୁ ନେଇ ଚର୍ଚ୍ଚା କରୁଥିଲେ ଗାଁ ମଝି ମଣ୍ଡପ ଉପରେ ସବୁ ବସି କଥା ହେଉଥିଲେ, ସଞ୍ଜ ବେଳକୁ କରଣ ଆଜ୍ଞା ମାଷ୍ଟ୍ରଙ୍କୁ କହୁଥିଲେ, ‘ସେ ନୂଆ ଟୋକାକୁ ଆପଣ ଟିକେ କିଛି କୁହନ୍ତୁ ଏକା ଆପଣଙ୍କ ଉପରେ ସବୁ ଦାୟିତ୍ବ ଦେଇ ସେ କାହିଁକି ଆସୁନାହାନ୍ତି ଯଦି ସେ ଏମିତି ସବୁଦିନ କରିବେ ତ ଆମେ ଯାଇ ସ୍କୁଲ୍ଡ଼ିଆଇ ଅଫିସରେ ଅଭିଯୋଗ କରିବୁ’
ମାଷ୍ଟ୍ରେ ହସିଦେଇ କହିଲେ, ‘ପିଲାଲୋକ ତେଣୁ ବୋଧ ହୁଏ ଏବେ ନୂଆ ନୂଆ ପାଠ ପଢ଼େଇବାରେ ମନ ଲାଗୁନି ଧିରେ ଧିରେ ସବୁ ଠିକ୍ ହେଇଯିବ ମୁଁ ଆଉ କେତେ ଦିନ ରହିବି ଦିନେ ନା ଦିନେ ମୋତେ ତ ଚାକିରୀରୁ ବାହାରିବାକୁ ପଡ଼ିବ ନା ତା’ପରେ ସେ ହିଁ ସବୁ କଥା ବୁଝିବ’
ନୂଆ ମାଷ୍ଟ୍ରେ ଯେତେ ଯାହା କଲେ ବି ଗାଁ ମାଷ୍ଟ୍ରେ ତା’ର ସବୁ ଦୋଷଦୁର୍ଗୁଣକୁ ଘୋଡ଼େଇବାକୁ ଲାଗିଲେ ହେଲେ ନୂଆ ମାଷ୍ଟ୍ରଙ୍କ ବିରୁଦ୍ଧରେ ଗାଁରେ ଲୋକ ମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଅସନ୍ତୋଷ ବଢ଼ିବାକୁ ଲାଗିଲା ଏଇ କଥାକୁ ନେଇ ନୂଆ ମାଷ୍ଟ୍ରେ ଆଉ ଗାଁ ମାଷ୍ଟ୍ରେଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ କଥା କଟାକଟି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କଥା ଗଲା ନୂଆ ମାଷ୍ଟ୍ରେ କାଳେ ଡ଼ିଆଇଙ୍କ ପାଖ ଲୋକ ତେଣୁ ସେ କଥା କଥାରେ ମାଷ୍ଟ୍ରଙ୍କୁ ଧମକାଇବାକୁ ପଛାଇଲେ ନାହିଁ ହେଲେ ମାଷ୍ଟ୍ରେ ନିରବ ରହିବାର କାରଣ କେହି ଖୋଜି ପାଇଲେ ନି
କାର୍ତ୍ତିକ ମାସ ଚାଲିଥିଲା ଗାଁରେ ଭାରୀ ବଡ଼ ପର୍ବ ପୂର୍ଣ୍ଣିମା ପାଇଁ ସବୁ ଆୟୋଜନ ଚାଲିଥିଲା ଗାଁ ପିଲେ ସବୁବର୍ଷ ମାଷ୍ଟ୍ରଙ୍କ ପାଖକୁ ଆସି କଣ କେମିତି ସବୁ ହୁଏ ସେ ବିଷୟରେ ବୁଝା ବୁଝି କରନ୍ତି ଗାଁରେ କାର୍ଜି କରଣଙ୍କ ପରେ ମାଷ୍ଟ୍ରେ ହେଲେ ସବୁଠୁ ବେଶୀ ଜାଣିବା ଲୋକ ତେଣୁ ସବୁ ତାଙ୍କୁ ଖୁବ୍ ମାନନ୍ତି ହେଲେ ଯେବେଠୁ ନୂଆ ମାଷ୍ଟ୍ର ଆସିଚନ୍ତି, ଗାଁ ପିଲାଙ୍କ ସହ ବେଶୀ ବସାଉଠା, ହେଁ ହେଁ ଫେଁ ଫେଁ ଦେଖି ଗାଁ ମାଷ୍ଟ୍ରେ ବୁଝେଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିଛନ୍ତି ହେଲେ ସେ ଶୁଣିବା ପକ୍ଷରେ ନାହାନ୍ତି ସେଇ ବର୍ଷ କାର୍ତ୍ତିକ ପୂର୍ଣ୍ଣିମା ପାଇଁ ପିଲାମାନେ ଆଉ ମାଷ୍ଟ୍ରଙ୍କ ଘରକୁ ଆସିନଥିଲେ ସେମାନେ କୁଆଡ଼େ ନୂଆ ମାଷ୍ଟ୍ରଙ୍କ ପାଖକୁ ଯାଇଥିଲେ ବୋଲି ମାଷ୍ଟ୍ରେ ଶୁଣିଲେ
ବୋଇତ ଭସାଣି ଛୁଟିକୁ ଆହୁରି ସାତଆଠ ଦିନ ଅଛି ସେଦିନ ସ୍କୁଲରେ ସାନ ମାଷ୍ଟ୍ରେ ବଡ଼ ମାଷ୍ଟ୍ରେଙ୍କୁ ଅନେକ କଟୁ ଭାଷାରେ କଥା କହିଥିବା ସବୁ ଛାତ୍ରଛାତ୍ରୀମାନେ ଶୁଣିଲେ ମାଷ୍ଟ୍ରେ ପ୍ରଥମଥର ଜୀବନରେ ସ୍କୁଲ ଚାଲୁଥିବା ସମୟରେ ଘରକୁ ଚାଲିଆସିଲେ କାର୍ଜିଏ କଥା କଣ ବୁଝିବା ପାଇଁ ମାଷ୍ଟ୍ରଙ୍କ ଘରକୁ ଯାଇଥିଲେ, ହେଲେ କବାଟ ବାଡ଼େଇବା ପରେ ବି ସେ ଖୋଲିଲେ ନାହିଁ ସଞ୍ଜ ଯାଇ ସକାଳ ହେଲା ସବୁଦିନ ପରି ମାଷ୍ଟ୍ରେ ସକାଳୁ ସକାଳୁ ଉଠି କରଣ ଘର ଦୁଆରେ ଥିବା ଟଗର ଫୁଲ ଗଛରୁ ଫୁଲ୍ ତୋଳିବା ପାଇଁ ଗଲେନି କଥା କଣ ଜାଣିବା ପାଇଁ କରଣେ ମାଷ୍ଟ୍ରେଙ୍କ ଘରକୁ ଆସିଥିଲେ ହେଲେ ସେତେବେଳକୁ ସବୁ ସରି ଯାଇଥିଲା ମାଷ୍ଟ୍ରେଙ୍କ ଶରୀର ନୀଳ ପଡ଼ିଯାଇଥିଲା ନିଶ୍ଚଳ ଶରୀର ଖଟିଆ ଉପରେ ଆକାଶକୁ ଆଁ କରି ଅନେଇ ରହିଥିଲା ଖଟ ପାଖରେ ମାଷ୍ଟ୍ରଙ୍କ ବହିଖାତାର ଥାକ, ତା’ଉପରେ ଥିଲା ଗୋଟିଏ ଚିଠି
କରଣ ଆଜ୍ଞା ଚିଠିଟା ଖୋଲି ଦେଖୁଥିଲେ, ମାଷ୍ଟ୍ରେ ଲେଖିଥିଲେ ରଘୁଆକୁ...
ରଘୁଆ,
ତୁ ଦିନେ ପଚାରିଥିଲୁ, ମୁଁ ଜୀବନରେ କଣ ପାଇଲି ? ସତରେ ମୁଁ କିଛି ପାଇନି ଭଗବାନ ନିଷ୍ଠୁର ଥିଲେ, ତେଣୁ ମୋ ସ୍ତ୍ରୀ ଆଉ ଝିଅକୁ ମୋଠୁ ଅଲଗା କରିଦେଲେ ହେଲେ ତମ ଗାଁକୁ ମୁଁ ମୋ ନିଜ ଗାଁ ବୋଲି ଭାବି ନେଇ ଗାଁ ଲୋକଙ୍କୁ ଭାଇବନ୍ଧୁ କଲି, ପିଲାଙ୍କୁ ମୋ ନିଜ ପିଲା ବୋଲି ଭାବିଲି ମୋ ପାରୁ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଚେଷ୍ଟା କଲି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସଂସ୍କାର ଦେବାପାଇଁ ଭଗବାନ ସାକ୍ଷୀ ଅଛନ୍ତି, ମୋ କର୍ତ୍ତବ୍ୟରେ ମୁଁ କେବେ ଅବହେଳା କରିନି ମୋ ଦେଇ ଯେତେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ହେଇଛି ମୁଁ କରିଛି ତୁମ ଗାଁ ର ଅପାଠୁଆଙ୍କ ଠୁ ଯୋଉ ସ୍ନେହ ସମ୍ମାନ ପାଇଛି ସେତକ ମୋ ସମ୍ପତ୍ତି ସେଇ ସମ୍ପତ୍ତି ଟିକକ ସାଥୀରେ ନେଇ ଯାଉଛି
ଇତି
ତୁମ ଗାଁ ମାଷ୍ଟ୍ରେ
ସତରେ ମାଷ୍ଟ୍ରେ ଥିଲେ ଅନନ୍ୟ ପୁରୁଷ ଆମ ଗାଁର ପାଖାପାଖି ତିନି ପୁରୁଷକୁ ସେ ପାଠ ପଢ଼େଇ ଯାଇଛନ୍ତି ଆଜି ଆମେ ଯାହା ବି ହେଇଛୁ ସବୁ ତାଙ୍କରି ଆଶୀର୍ବାଦରେ ତାଙ୍କପରି ଭଦ୍ର ଅମାୟିକ ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ବ ବିରଳ ମାଷ୍ଟ୍ରଙ୍କ ସମ୍ମାନରେ ଆୟୋଜିତ ପ୍ରାର୍ଥନା ସଭାରେ କରଣ ଆଜ୍ଞା ଏଇ କଥା କହୁଥିଲେ ପାଖରେ ଉପସ୍ଥିତ ରଘୁଆ ଆଖିରୁ ଦୁଇଧାର ଲୁହ ବହି ଯାଉଥିଲା
