: ରୁଦ୍ରମାଧବ ସାହୁ

ବସ୍ ଚାଲିଥିଲା ଠିକ୍ ସବୁଦିନ ପରି୤

ପିମ୍ପୁଡ଼ିଟିଏ ବି ଗଳିବାକୁ ବାଟ ନଥିଲା ଭିତରେ୤ ନିଜ ଜାଗାରୁ ପାଦେ ଘୁଞ୍ଚିବାକୁ ଯୂ ନଥିଲା, କିଏ ରେଲିଂ ଧରି ତ କିଏ ସିଟ୍ ଉପରେ ହାତ ପକାଇ କାକୁସ୍ଥ ହୋଇ ଠିଆ ହୋଇଥିଲେ ନିଜ ଲକ୍ଷ୍ୟସ୍ଥଳ ଅପେକ୍ଷାରେ୤

ତଥାପି ବସ୍ ଅଟକିଲା ଠିକ୍ ପରବର୍ତ୍ତୀ ବସଷ୍ଟାଣ୍ଡରେ୤ ଖୁବ କଷ୍ଟେମଷ୍ଟେ ବସ ଉପରକୁ ଉଠି ଆସିଲେ ଜଣେ କଲେଜ ପଢୁଆ ଯୁବକ, ହାତରେ ଥିଲା ତାଙ୍କର ନିଜ ପଢ଼ାବ୍ୟାଗ୤ ବସ ଦ୍ବାରବନ୍ଧ ପାଖରେ ନିଜକୁ କୌଣସିମତେ ସମ୍ଭାଳି ନେଇ ବ୍ୟାଗଟିକୁ ରଖିବାକୁ ବସ ଥାକରେ ବଞ୍ଚିଥିବା ଖାଲି ଜାଗା ଖୋଜିବସିଲେ ଏତେ ଗହଳିରେ ବ୍ୟାଗଟିକୁ ଧରି ରଖିବାକୁ ଅସହଜ ମନେ ହେବାରୁ, ତତ୍‌କ୍ଷଣାତ ପାଇଗଲେ ନିଜର ଅନ୍ବେଷିତ ସ୍ଥାନ ମାତ୍ର ତିନି/ଚାରି ହାତ ପଛକୁ୤ ବ୍ୟାଗଟିକୁ ସେହି ସ୍ଥାନରେ ରଖିଦେବାପାଇଁ ଜଣେ ବୟସ୍କ ଭଦ୍ରବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ସାହାଯ୍ୟ ପ୍ରାର୍ଥନାର ସ୍ବରରେ କହିଲେ;

“ଆଜ୍ଞା, ଦୟାକରି ଏଇ ବ୍ୟାଗଟିକୁ ସେଇଠି ରଖିଦେବେ?”

“ନା, ମୁଁ ରଖିପାରିବିନି୤” ସ୍ପଷ୍ଟ ସ୍ବରରେ ଉତ୍ତରଦେଲେ ସେ୤

“ପ୍ଲିଜ୍ ମଉସା ରଖିଦିଅନ୍ତୁ ନା... ଭାରି ଅସୁବିଧା ହେଉଛି ଏଠି୤ ସେଠି ତ ଫାଙ୍କା ଅଛି ନା୤ ରଖି ଦିଅନ୍ତୁ ପ୍ଲିଜ୍...” ଅନୁରୋଧଭରା ସ୍ବରରେ ପୁନଶ୍ଚ ପ୍ରକାଶ କଲେ ସେ ଯୁବକ୤

“କାଇଁ, ମୁଁ କଣ ତମ ଚାକର?”

ଏକ ଦମ ଚୁପ୍ ହୋଇଗଲେ କଲେଜଛାତ୍ର ଯୁବକ, ନିଜ ବ୍ୟଗକୁ କାନ୍ଧରେ ବୋଝ ବୋହିଲା ପରି ରଖି ନିଜ ଷ୍ଟାଣ୍ଡ ଆସିବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଅପେକ୍ଷା କଲେ ଠିକ୍ ଅନ୍ୟ ସମସ୍ତଙ୍କ ପରି୤

କିଛି ବାଟପରେ ପରବର୍ତ୍ତୀ ଛକ ଆସିଲା୤ ବସ ରହିଲା; କିଛି ଲୋକ ଓହ୍ଲାଉଥିଲେ୤ ବସ ଝରକା ପାଖକୁ ଆସି ବାହାରକୁ ମୁହଁ ବାହାର କରି ପୂର୍ବ ଭଦ୍ରବ୍ୟକ୍ତି, ବସ୍ ବାହାରେ ରାସ୍ତାରେ ଛିଡ଼ା ହୋଇଥିବା ଜଣେ ଯୁବକକୁ ହାତହଲାଇ ଡାକି କହୁଥିଲେ, “ଆରେ ବାବୁ, ଟିକେ ଶୁଣିବୁ୤ ସେଇ ପାଖ ଦୋକାନରୁ ଗୋଟେ ପାଣି ବୋତଲ ଆଣି ଦେବୁତ!”

ବୟସ୍କ ଭଦ୍ରବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କଠାରୁ ପଇସା ନେଇ ଦୋକାନ ଆଡ଼କୁ ଯାଉଥିଲା ପିଲାଟି୤ ଆଉ ତାକୁ ଚାହିଁ ରହିଥିଲା ପୂର୍ବ ଯୁବକଟି, କିନ୍ତୁ ବୁଝିପାରୁନଥିଲା;

ଜଣେ ମଣିଷ ହୋଇ ଅନ୍ୟ ଜଣେ ମଣିଷ ପ୍ରତି ସହଯୋଗର ହାତ ବଢ଼ାଇଦେଲେ କେହି କ’ଣ ଚାକର ପଦବାଚ୍ୟ ହୋଇଯାଏ???